Αρχικά να το ξεκαθαρίσουμε: δεν έχει καμία σχέση με το σήμα του Blu-ray 3D…
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι σταθμοί που εκπέμπουν τηλεοπτικό σήμα είναι πως θα ‘χωρέσουν’ τη ροή δεδομένων 3D —που περιλαμβάνει δύο ολόκληρες εικόνες— στον ίδιο “χώρο” όπου σήμερα χωρά η ροή δεδομένων μιας 2D εικόνας. Η απάντηση είναι απλή, αν και κάπως ανησυχητική, διαιρούμε την διαθέσιμη ανάλυση για να τη ‘δώσουμε’ στην αριστερή και τη δεξιά εικόνα, οπότε η κάθε εικόνα θα έχει στη… διάθεση της τη μισή ανάλυση μιας 2D εικόνας.
Υπάρχουν ουσιαστικά τρεις τρόποι να γίνει αυτό, και όλοι εμπίπτουν στην τεχνολογίας frame-compatible spatial compression. Μια διαδικασία που έχει δύο βήματα,— το pixel sub-sampling ή filtering (ορίζει ποια pixels χρησιμοποιούνται για να απεικονίσουν τις αριστερές και τις δεξιές εικόνες) και το frame packing (καθορίζει πως τα αριστερά και τα δεξιά pixels οργανώνονται στο καρέ που μεταδίδεται).
Insight Media
Μια sub-sampling τεχνική χρησιμοποιεί σειρές από pixel που εναλλάσσονται για να αναπαραστήσουν τις αριστερές και τις δεξιές εικόνες, που μοιάζει με πλέξη -interlacing. Όταν γίνει δειγματοληψία στην εικόνα τα pixel ‘πακετάρονται’ ώστε ν αριστερή εικόνα να καταλαμβάνει το πάνω μισό της συνολικής συστοιχίας των pixel και η δεξιά εικόνα καταλαμβάνει το κάτω μισό. Αυτό το φορμά λέγεται top-bottom ή over-under.
Σε αυτή την περίπτωση, η κάθετη ανάλυση κάθε εικόνας κόβεται στα δύο. Το Over-under δουλεύει καλά για 720p ή 1080p σήματα, όχι όμως για 1080i σήματα αφού το να αφαιρείς γραμμές σε ένα πλεγμένο (interlaced) σήμα έχει σαν αποτέλεσμα τεχνουργήματα στην εικόνα -artifacts. Και καθώς το μεγαλύτερο μέρος των HDTV μεταδόσεων σήμερα είναι 1080i, αυτό το φορμά δεν είναι πιθανό να χρησιμοποιείται συχνά για 3D προγράμματα.
Insight Media
Μια άλλη προσέγγιση είναι να εναλλάσσονται στήλες από pixels για να αναπαριστούν τις δεξιές και τις αριστερές εικόνες και στη συνέχεια ‘πακετάρονται’ τα pixel της αριστερής εικόνας στο αριστερό μισό της εικόνας και τα pixels της δεξιάς εικόνας στο δεξί μέρος τη καρέ. Το φορμά αυτό ονομάζεται, side-by-side. Σε αυτή την περίπτωση η οριζόντια ανάλυση κάθε εικόνας κόβεται στο μισό και υπάρχουν λιγότερα τεχνουργήματα από τα over-under με πλέξη σήματα. Αυτή η μέθοδος χρησιμοποιήθηκε στο Παγκόσμιο κύπελλο 3D.
Insight Media
Η τρίτη επιλογή είναι να αναπαρίστανται τα pixels της αριστερής και της δεξιάς εικόνας σε ένα μοτίβο όπως του σκάκι που ονομάζεται checkerboard ή quincunx sub-sampling. Τα pixels στη συνέχεια πακετάρονται δίπλα-δίπλα ή με διάταξη over-under για μετάδοση.
Η συμπίεση τύπου “σκάκι” μπορεί να έχει περισσότερα τεχνουργήματα από τα άλλα δύο φορμά τουλάχιστον χωρίς ενίσχυση -enhancement metadata. Το πρόβλημα εδώ είναι η κωδικοποίηση της μετάδοσης αφού υπάρχουν διαφορετικοί κώδικες ( οι πιο γνωστοί είναι των Sensio, Dolby, και RealD). Εαν μια τηλεόραση δεν περιλαμβάνει τον αντίστοιχο αποκωδικοποιητή, κάθε ‘βελτιωτικό’ του σήματος -enhancement metadata, αγνοείται και έχουμε τεχνουργήματα. Έτσι αυτή η μετάδοση δεν χρησιμοποιείται για τηλεοπτικό σήμα 3D.
Όποιο φορμά και να χρησιμοποιηθεί για την τηλεοπτική μετάδοση 3D εικόνας πάντως η TV μας ή ο βιντεοπροβολέας πρέπει να το… καταλαβαίνει και να “ξεπακετάρει” τα δεδομένα για να δείχνει την εικόνα που θα διαχωρίζεται από την απόσταση των ματιών μας (interocular distance). Και καθώς οι 3D TV δείχνουν τις εικόνας σε αλληλουχία εικόνων —οι αριστερές και οι δεξιές εικόνας απεικονίζονται εναλλακτικά με ενεργά γυαλιά— πρέπει να αποδομούν τις εικόνες από το τηλεοπτικό σήμα.
Το πρόβλημα μέχρι τώρα βέβαια με τις 3D εκπομπές είναι η ‘θολούρα’ (motion blur) που σημαίνει πως υπάρχει ακόμη δουλειά να γίνει με τα μηχανήματα και τους κώδικες…
O 3D κόσμος εξάλλου μόλις αναδύθηκε…
