Στοιχειωμένη ‘μετά θάνατον’ ζωή για ένα αεροδρόμιο. Μια ενδιαφέρουσα ιδέα που οδήγησε σε μια ταινία για το ‘μετά’ μιας τεράστιας εγκατάστασης και ίσως του μεγαλύτερου νεκρού χώρου στην επικράτεια. Με μια γερή δόση από αναμνήσεις…
Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ αποτελεί κομμάτι του Project «Airport LGAT – Hellinikon», η βασική ιδέα του οποίου ξεκίνησε τον Μάιο του 2013. Αφορμή για τη δημιουργία της ομάδας στάθηκε το γεγονός ότι ένα από τα 4 μέλη της έχει άμεση σχέση τόσο με τον χώρο του Ελληνικού όσο και με την Ο.Α. Κύριο χαρακτηριστικό λοιπόν αυτού του εγχειρήματος ήταν να προσεγγίσουμε τόσο τον χώρο του Ελληνικού όσο και την ιστορία που τον συνοδεύει με όσο το δυνατόν μεγαλύτερο σεβασμό, δημιουργώντας έτσι ένα αποτέλεσμα συναισθηματικού κυρίως χαρακτήρα.
Το ντοκιμαντέρ στον βασικό του άξονα χωρίζεται σε δύο μέρη: Στο πρώτο, όπου αναδεικνύεται η Ολυμπιακή Αεροπορία μέσα από συνεντεύξεις πρώην εργαζoμένων της (πιλότοι, μηχανικοί, γενικό προσωπικό και επιβάτες), κυρίως για τον ρόλο και την προσφορά της στην ελληνική αεροπορία, και στο δεύτερο, όπου γίνεται λόγος για το πρώην Ελληνικό αεροδρόμιο και, συγκεκριμένα για το δυτικό, όπου και στέγαζε τα γραφεία της η Ολυμπιακή και σήμερα πλέον αποτελεί το μουσείο που συντηρούν οι πρώην εργαζόμενοί της. (ΠΟΛ.Κ.Ε.Ο.Α.)
Τα είδη από τα οποία αποτελείται το project είναι τα εξής: video animation, εγκαταστάσεις, φωτογραφικό υλικό και ντοκιμαντέρ. Το video animation και τις εγκαταστάσεις ανέλαβε η Μαρία Τόλια, η οποία είναι φοιτήτρια στην Α.Σ.Κ.Τ., ενώ το φωτογραφικό κομμάτι η Αιμιλία Βρότσου, φοιτήτρια στη Σ.Γ.Τ.Κ.Σ. του ΤΕΙ Αθήνας. Τέλος, το ντοκιμαντέρ υλοποιήθηκε από τους Γιάννη Φλούλη και Κωνσταντίνο Σ. Κωνσταντίνου, επίσης φοιτητές στη Σ.Γ.Τ.Κ.Σ. του ΤΕΙ Αθήνας.
